Pewnie każdy z Was słyszał o tej akcji, która na social-mediach w ostatnich tygodniach pojawiła się i podzieliła internautów na tych, którzy całej akcji przyklasnęli i na tych, którzy mieli, zwyczajnie i pisząc prosto z mostu, bekę z niej, bo przecież "teraz nawet zwyczajnie zagadać do dziewczyny nie będzie można, bo od razu molestowanie!".

#metoo to akcja, która przede wszystkim miała na celu pokazanie ogromu problemu, z jakim borykają się kobiety - choć, oczywiście, nie tylko kobiety. Miała na celu wskazać jakie zachowania spotykają na swojej drodze kobiety i mężczyźni, z jakimi zachowaniami czują się niekomfortowo i czują, zwyczajnie, po ludzku zagrożenie. Mówienie o tym, wielu z ofiar bardzo pomogło. Odnalazły swój moment, by podzielić się (anonimowo bądź nie) z innymi swoimi przeżyciami i często odnaleźć niesamowite wsparcie. 

Nie da się ukryć, że pisanie o tym, chociażby na Facebooku może zostać odebrane jak fake, albo coś zupełnie niepoważne - często czytałam takie głosy - ale, czasem taki "drobny", zdawałoby się dla niektórych, krok jest krokiem przełomowym dla tych właśnie osób. By mówić, by rozmawiać, by podjąć próbę zmierzenia się z przeszłością i poradzić sobie z traumą.

Wiele osób zarzucało innym, że piszą o głupotach, że zwykłe zaczepienie na ulicy czy w sklepie i od razu molestowanie - nie zdają sobie sprawy z tego ile taka osoba tego typu zaczepek dziennie musi znosić i jak to wpływa na jej życie i komfort życia w ogóle. Każdy z nas ma całkiem inne granice sfery intymnej i psychicznej - wiem, że jesteśmy tylko ludźmi i łatwiej nam ocenić nie zagłębiając się w całą historię, albo oceniając innych przez pryzmat własnej osoby, ale jest to cholernie krzywdzące. Jesteśmy różni, różnie reagujemy na podobne sytuacje - nie da się tego zmienić i dlatego też ciężko mi czytać takie komentarze, że przecież on/ona w takiej sytuacji daliby w ryj, pisząc kolokwialnie i po problemie. Niektórzy nie mają takiej odwagi - to są sytuacje, do których nie da się przygotować.

#metoo sprawiło, że ludzie zaczęli mówić. Ludzie z całego świata dzielili i dzielą się nadal historiami ze swojego życia - często cholernie ciężkimi, brutalnymi. Żony, mężowie, córki, synowie, matki, ojcowie - każdy z nas doświadczył mniejszym lub w większym stopniu tego, czego doświadczyły osoby, które podzieliły się swoimi przeżyciami na łamach Facebooka, Instagrama czy Twittera. Czasem czytamy o gwałtach, o pracownikach molestowanych przez szefów, o dzieciach wykorzystywanych seksualnie, czy o kobietach, które boją się wracać wieczorową porą, bo ktoś kiedyś je napadł, a tylko szczęście pozwoliło im uniknąć tragedii - docierają do nas te wszystkie informacje, ale często je wypieramy z pamięci, bo przecież to nas bezpośrednio nie dotyczy. Teraz wielu ludzi przekonało się, że jednak dotyczy, bo właśnie ta uśmiechnięta kuzynka, którą tak lubimy została skrzywdzona, albo ten kumpel, z którym od dziecka bawiłeś się na podwórku, wieszałeś się na trzepaku i paliłeś za śmietnikami po kryjomu papierosy, też cierpiał i cierpi. Piętno takiej traumy zostaje w człowieku do końca życia. I, nawet, na szczęście, Ciebie to osobiście, personalnie nie dotyczy, nie znaczy, że problemu nie ma - albo, że nie jest tuż obok Ciebie.

Wiele osób zanim akcja #metoo rozgorzała w internecie nie zdawało sobie nawet sprawy, że same zostały potraktowane w sposób niewłaściwy - bo jest się żoną i ma się obowiązek małżeński, albo przecież w podstawówce "końskie" zaloty, łapanie za tyłek i kiełkujące piersi to coś normalnego - "takie są dzieci". Widziałam, jak wiele osób zaczęło myśleć i dostrzegać, że jest jakieś społeczne przyzwolenie. Jadąc tramwajem ile osób odezwie się do namolnego faceta, który usilnie chce namówić dziewczynę na to, by wysiadła z nim na przystanku, bo "tak mi się podobasz"? 

Skala problemu jest ogromna - przyznaję, że mnie przytłoczyła. Będąc na jednej żeńskiej grupie na Facebooku, gdzie panuje atmosfera zrozumienia i wsparcia, co chwilę czytałam historie mrożące krew w żyłach. Dziewczyny dzieliły się również anonimowo historiami swoich przyjaciół - mężczyzn i chłopców. Tylko kiedy kobieta pójdzie na Policję jest traktowana bardziej poważnie, niż mężczyzna - i o to również warto walczyć.

Ludzie śmieją się z walki o równouprawnienie, z feministek, ale w gruncie rzeczy nie zdają sobie sprawy, że w pewnych materiach równouprawnienie pomoże również mężczyznom, że to nie jest tylko walka kobiet dla kobiet.

Czytając wpisy znajomych i dziewczyn z grupy zaczęłam się sama zastanawiać, czy spotkało mnie coś, z czym chciałabym się podzielić przy okazji tej akcji. Zawsze myślałam, że mam pewnego rodzaju szczęście posiadając urodę raczej nietypową i nie w guście większej ilości mężczyzn, ale dotarło do mnie, że próbowałam siebie oszukać, bo w gruncie rzeczy to się działo i mi również, choć na szczęście nie zostawiło we mnie tak dużej traumy, z którą sobie nie poradziłam.

Pamiętam historię z podstawówki - klasa może czwarta, może piąta. Miałam obowiązkowe zajęcia z gimnastyki korekcyjnej. Z mojej klasy chodziłam na nie tylko ja i jeden chłopak. Nauczycielka często zostawiała nas w starym radio węzeł przy szkolnej świetlicy, byśmy sami ćwiczyli - oczywiście tego nie robiliśmy, zresztą sala była tak mała, duszna i nieprzystosowana do tego typu zajęć, że ćwiczenia mogłyby nam tylko zaszkodzić. Chłopak w pewnym momencie próbował wymusić na mnie symulacje stosunku - do tej pory nie rozumiem po co. Oczywiście nikomu nic nie powiedziałam, bo wtedy zbyt dużo nie mówiłam. Byłam bardzo skrytym dzieckiem.

Potem w gimnazjum pamiętam sytuację, kiedy będąc w drugiej, chyba klasie, przebierałam się w obuwie zmienne, by pójść na salę gimnastyczną na apel z jakiejś okazji - kolega z klasy złapał mnie za piersi. Byłam wtedy na etapie, że chciałam by ktoś się mną interesował, romantycznie marzyłam o miłości i wielkiej miłości, więc akt, którego doświadczyłam nie przestraszył mnie - ba, mój "oprawca" został odepchnięty - to było instynktowne, ale nie sprawiło, że pomyślałam o tej sytuacji źle. I to też jest przykład tego, że dzieci się nie edukuje i nie mówi się im, że pewne zachowania są złe - chociażby na lekcjach wychowania do życia w rodzinie. Nie mówi się nam, że łapanie za piersi, ocieranie się w autobusie czy tramwaju, czy klepanie w tyłek jest czymś złym. Każdy musi dojść do własnych wniosków, niestety czasem jest już za późno. Czasem do tych wniosków się nigdy nie dochodzi, a czasem uznaje się za coś normalnego. 

To tylko dwa przykłady z moich lat dziecięcych/nastoletnich, ale myślę, że właśnie fakt, że zdarzyły się w tak młodym wieku jest czymś tutaj kluczowym, bo takie wspomnienia pamięta się najbardziej. I to dzieci - dzieci, z którymi nikt na ten temat nie rozmawia robią takie rzeczy, dorastają i robią je dalej, bo nikt, nigdy nie powiedział im, że to jest złe.

Dla mnie sama akcja ma wydźwięk przerażający. Dla mnie, kobiety, człowieka jest czymś, co sprawiło, że czuję się źle, że jestem człowiekiem. Że dzielę pulę genetyczną z osobami, które robią złe rzeczy tuż obok, za ścianą, na ulicy, kiedy nikt nie widzi. 

Mówmy o tym i, chociaż teraz, kiedy akcja powoli stygnie, niech temat nie znika. Niech nie trafia znowu do pudełka z napisem "tabu". Uczmy dzieci, że pewnych rzeczy nie można robić, bo kto inny niż my, dorośli, nauczymy je czym jest dobro a czym zło? 

Chciałabym żyć w świecie, w którym nie będę musiała nosić ze sobą w torebce gazu pieprzowego, albo bać się, że moje dzieci zostaną skrzywdzone - nierealne? Być może, ale, cytując klasyka, "nadzieja umiera ostatnia".

Dorastałam z wpojonym przekonaniem, że moja rodzinna wioska jest inna niż wszystkie. Od dziecka słyszałam szeptem powielane i kopiowane plotki. Informacje prasowe stawały się głównym tematem dyskusji – przecież to były osoby, które tak dobrze znaliśmy! Sąsiedzi bliżsi bądź starsi. Moi rówieśnicy. Skrycie wpatrywałam się w nekrologii. Z czasem stało się dla mnie jasne, że nad moją wioską wisi jakieś fatum. Nigdy do końca nie zrozumiałam i pewnie nie zrozumiem czemu tak się dzieje. Może po prostu chciałam wierzyć, że te wszystkie życia nie poszły na marne, że była jakaś siła wyższa, że ma to jakiś chory sens.

Śmierć kolejnej osoby zawsze boli. W jakiś zaskakujący sposób nie potrafię żyć z nią, przejść z nią do porządku dziennego. Jestem zdumiona, gdy słyszę o kolejnych przypadkach samobójstw, prób morderstw czy podpaleń wśród społeczności mojej rodzinnej wioski. Nigdy nie była to duża miejscowość. Zaledwie trzystu mieszkańców, 50 domów. Wszyscy się znamy niemalże od dziecka. Razem pracowaliśmy podczas letnich żniw i sianokosów. Razem świętowaliśmy na różnych festynach. Nawet teraz, kiedy więzy się poluzowały i każdy jest bardziej zamknięty i odrobinę się izoluje w zaciszu swoich domów, nadal są to ludzie, których znam całe życie.

Miałam kilka lat, kiedy po raz pierwszy zetknęłam się ze słowem „samobójstwo”. Mama rozmawiała z sąsiadką przyciszonym głosem. Ja u jej boku, uczepiona fartucha. Nie wiem nawet czy był wtedy na świecie już mój brat. To jedno z tych najwcześniejszych wspomnień. Rozmawiały o naszym sąsiedzie z domu obok. Powiesił się w stodole bez słowa wyjaśnienia. „Był takim dobrym człowiekiem”

Pamiętam mężczyznę, który w naszej wiosce bywał rzadko i tylko wtedy gdy dostawał przepustkę. Od lat mieszkał w szpitalu psychiatrycznym. Pamiętam, że razem z rówieśnikami – kilkuletnimi smarkami – myśleliśmy, że je kamienie. Teraz wydaje mi się, że zbierał je, bo tylko one potrafiły przyjąć jego smutek i chorobę. Tylko kamienie potrafią zrozumieć wszystko. Czułam do niego sympatię, bo choć się go bałam, w jakiś zaskakujący sposób wiedziałam, że jest dobrym człowiekiem.

 

Zaskakuje mnie jak niewiele potrzeba, by ocenić człowieka. Jeśli leczysz się w szpitalu psychiatrycznym, to z pewnością jesteś niebezpiecznym czubkiem. Jeśli porzucasz rodzinę to zawsze jesteś tym najgorszym. Łatwo przychodzi wrzucanie ludzi do szufladek.

Zaskakuje mnie jak wiele jest śmierci i wszelkich nieszczęść wokół. Zaskakuje mnie każdy telefon bliskich, kiedy to słyszę, że sąsiad, mój rówieśnik czy osoba, którą znałam od dziecka umiera, dźga nożem bratową, katuje do nieprzytomności swoją żonę czy dzieci. Zaskakuje mnie to jak wiele tragedii zdarza się w tak małych miejscowościach. Zdaję sobie sprawę, że wszędzie dzieją się podobne nieszczęścia, ale wszystko to jest bardziej namacalne, gdy wiesz kim jest dana osoba, znasz ją całe życie i nigdy byś nie pomyślał, że jest zdolna do takiego czynu.

Nadal wierzę w dobro na świecie. Nadal naiwnie wierzę w to, że w każdym z nas jest dobro. Pamiętam słowa mojego znajomego: „jesteś za dobra dla tego świata”– i może tak rzeczywiście jest. Chciałabym utulić, ukoić ból wszystkich skrzywdzonych, choć sama mam wiele niezagojonych ran.

Wpis ten dedykuję każdej osobie, którą znałam. Osobie, której już nie nie powiem dzień dobry, albo cześć.